Biz karabasan ya da kabus diyoruz. Kabus, Arapçada “gece gelen ve insanı hareketsiz bırakan, sorunlu rüya” manasına geliyor. Aramiceden geliyor. İngilizler ise “nigthmare” diyorlar. Eski İngilizcedeki, korkutucu düşlerle azap yapan mitolojik bir iblis olan “mare”den türüyor. Fransızcadaki “cauchemar” sözündeki “mar” da tıpkı manadadır. Latincede de misal bir durum var. Incubo, incubus’tan, yani geceleri uyuyan bayanlara musallat olan bir cinin isminden geliyor.
Şöyle de özetlemek mümkün. Kabus ile karanlık ve baskı ortasında bir bağ var. Karanlık ve baskı varsa kesinlikle kabus görülüyor. Türkiye’de yayıncılık ne geçmişte ne de günümüzde kolay olmadı lakin 2000’li yıllar Türk yayıncılığı için farklı cinsten bir kabusun yaşandığı yıllardır. Bugünden baktığımızda, Türk yayıncılığının kelam konusu periyotta FETÖ denen bir kabusla gayret ettiğini net bir biçimde görüyoruz.
Bazen anlamak için bir adım geriye atmak, sorunları kronolojik bir sırayla tekrar gözden geçirmek gerekir. Yayıncılık açısından 1990’lı yılların sonu kıymetlidir. 1996’da D&R mağazaları faaliyete geçiyor. 1999’da ise FETÖ işe el atıyor ve sonradan kayyum atanan NT mağazalarını kuruyor. Kitabevlerinin monopolleşmeye başlaması ve FETÖ’nün direkt devreye girmesi, yayıncılık açısından sıkıntı bir devrin yaklaştığını gösteriyor. Muhalif muharrirlerin raflara girmesi giderek daha da zorlaşıyor.
2002 seçimlerinden sonra karanlık ve baskı artmaya başlıyor. Bundan sonra FETÖ, iktidarın da kollamasıyla, siyasette giderek daha büyük bir güce sahip oluyor. Karanlık ve baskı artıyor. Yayıncılık açısından yeni bir kabus devri başlıyor. Birçok şeyin temeli bu periyotta atılıyor.
Benim için bu periyodu en düzgün anlatan, gözümün önünden hiç gitmeyen bir manzaradır. Necip Hablemitoğlu, 18 Aralık 2002’de alçakça bir suikastle öldürülmüştü. Çabucak çabucak o günlerde İstanbul CNR Fuar Merkezi’nde bir kitap fuarı düzenlendi. Fuarı gezerken, Hablemitoğlu’nun Alman Vakıfları ve Bergama Belgesi isimli kitabını basan Otopsi Yayınları’nın standının önünden geçiyordum. Yayınevi yetkilileri Hablemitoğlu’nun kitabını bir masaya yığmış ve çekip gitmişlerdi. Evet, yanlış okumadınız…
Çekip gitmişlerdi. Stand bomboştu. O günlerde basında da yer alan bu tuhaf durum herkesi şaşırtmıştı. Türk yayıncılığı gericilik ve FETÖ ile tanışıyordu. Temelsiz bir kaygı değildi. Sonrasında gericiliğin ve FETÖ denen bu uğursuz örgütün neler yapabileceğini, yayıncılara ne cinsten baskılar uygulayabileceğini daima birlikte gördük.
TUTUKLANAN MÜELLİFLER, KEPENK İNDİREN YAYINEVLERİ
2000’li yılların son yarısında kabus ağırlaştı. FETÖ artık kumpas sürecine girmişti. Tepe Yayınevi Katliamı, Hrant Dink Suikasti, Danıştay Saldırısı, Cumhuriyet gazetesine bomba atılması ve açılan Ergenekon davaları yeni bir periyoda girildiğini gösteriyordu. Yapılan ve yapılacak olan operasyonları yasallaştırmak için 2007’de kurulan Taraf gazetesi sürecin sert geçeceğini gösteriyordu. Kültürel alanda hazırlıklarını yapan FETÖ açısından artık tahkimat periyodu bitmiş, akına geçme vakti gelmişti. Bu akın dalgasından muharrirler ve yayıncılar hisselerini aldılar.
İlk dalgada amaç olanlardan biri de Ergun Poyraz’dı. Poyraz’ın Refah’ın Gerçek Yüzü isimli kitabı 1998 yılında açılan Refah Partisi’nin kapatılma davasında kanıt olarak kullanılmıştı fakat Poyraz’ın tek kabahati bu değildi. Poyraz’ın kitapları Fetullah Gülen hakkında açılan ve Gülen’in beraat ettiği davada kanıt olarak kullanıldı. FETÖ bunu cezasız bırakamazdı. Gerçekten Poyraz 2007’de tutuklandı.
Aynı devirlerde Dink Cinayeti ve İstihbarat Palavraları (2009), Kırmızı Cuma Dink’in kalemini kim kırdı? (2010) kitaplarını kaleme alan Nedim Şener, suikastların ve cinayetlerin ardında FETÖ’nün olduğunu söylüyordu. Karşılık gecikmedi. Şener, 2010 yılında Türk Yayıncılar Birliği tarafından verilen Niyet ve Tabir Özgürlüğü Ödülü’nü aldı; sonrasında beklenen oldu ve 2011 yılında “Ergenekon Terör Örgütü üyesi” olduğu teziyle tutuklandı.
2010 yılında Hanefi Avcı’nın çok tartışılan kitabı “Haliç’te Yaşayan Simonlar Dün Devlet Bugün Cemaat” yayımlandı. Haliç’te Simonlar, Angora Yayıncılık’ın birinci kitabıydı. Angora Yayınları aslında Arkadaş Yayınevi’nin bir alt kuruluşuydu ve yalnızca bu hususlarla ilgili kitap yayımlamak için kurulmuştu fakat Avcı’nın tutuklanması FETÖ’nün bu mevzuda hiç latifesi olmadığını gösteriyordu. Roni Margulies ve Ahmet Altan, Taraf gazetesinde kitaba ve Avcı’ya savaş açtılar. Birebir yıl içerisinde Avcı, Devrimci Karargâh Örgütü davasından tutuklandı. Yayınevi olaylardan gerekli dersi çıkardı ve bir daha bu mevzularda hiç kitap yayımlamadı. Aslında bu tek örnek değil. Togan Yayıncılık da FETÖ kumpaslarına karşı çaba içerisinde ismini duyuran bir yayıneviydi. Ne yazık ki o da bugün aktif değil.
İMAMIN ORDUSU BİLGİSAYARLARDA ARANIYOR
Aslında Ahmet Şık’ın İmamın Ordusu kitabının başına gelenler o günlerde FETÖ’nün faaliyetlerini ve yayıncılar üzerinde kurduğu baskıyı anlamak için uygun bir örnektir. Şık, Mart 2011 yılında Ergenekon Soruşturması kapsamında tutuklandı. FETÖ’cü savcı Zekeriya Öz’ün talebiyle bir birinci yaşandı ve “kitabın taslağına el koyma” kararı alındı. FETÖ artık kitabın yayımlanması üzere detaylarla ilgilenmiyor, daha bilgisayarda taslak halindeyken el koyma yoluna gidiyordu. Bu, sansürde yeni bir periyottu. İthaki Yayınları’na düzenlenen bir baskınla Şık’ın kitabının bilgisayardaki taslaklarına el konuldu, özgünü silindi. Birebir günlerde Radikal gazetesine de gidilip bilgisayarlarda kitap arandı. Ahmet Şık’ın cezaevindeki koğuşunda bile arama yapıldı. İthaki Yayınları mevzu hakkında bir basın açıklaması yaptı. Burada pek bilinmeyen, değişik bir nokta var. Polis işi tesadüfe bırakmamış, kitabın bir kopyası bulunabilir diye öbür birçok yayınevini de basmıştı. Birebir günlerde Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, Öz’ün bu uygulamasını savunuyor ve kitapları bombaya benzeten, münasebetiyle yayımlanmamış kitapların bile toplatılacağını ima eden ünlü açıklamasını yapıyordu. Velhasıl dokunan da dokunmayan da yanıyordu. Yayıncılar etrafı saran karanlığı ve baskıyı görüyorlardı. Bu yüzden polis baskınına uğrayan yayınevleri bırakın basın açıklaması yapmayı, seslerini bile çıkarmadılar. Hatta mevzuyu basına taşımak isteyen yayıncı örgütlerinden bu bahsin duyurulmaması için ricacı oldular.
Bu şartlarda Ahmet Şık TYB’nin Fikir ve Tabir Özgürlüğü Ödülü’nü aldı. Protesto için Şık’ın kitabını basan arkadaşları o yılki İstanbul Kitap Fuarı’nda yayınevlerinin standlarında bu kitabı satmalarını istediler. Birçok yayınevi bu talebi geri çevirdi. Birebir devirde İlhan Taşcı’nın Cumhuriyet Yayınları’ndan çıkan Cüppeli Adalet ve İsmail Saymaz’ın Kalkedon Yayınları’ndan çıkan Postmodern Cihad isimli kitapları hakkında, Ergenekon soruşturmasını yöneten savcı Osman Şanal’ın şikayetiyle üç farklı suçlamayla dava açıldı.Karanlık ve baskı tüm süratiyle sürüyordu.
FETÖ’NÜN YAYINCILIK ATAĞI
Bu devirde FETÖ yayın dünyasına yalnızca polis operasyonlarıyla müdahale etmedi. Başta FETÖ’ye yakın yayınevleri olmak üzere birçok yayıncı Ergenekon-Balyoz-Odatv kumpaslarını hararetle savunan kitaplar yayımlamaya başladılar. Kelam konusu kitapların tanıtımı gerici basın ile Vakit ve Taraf gazeteleri tarafından yapılıyordu. Kitapların dağılımına baktığımızda, bunları yayımlayanların ve yazanların yalnızca FETÖ’cü diye bilinen kişi ve kuruluşlar olmadığı da görülüyor. Listede örneğin bugün FETÖ’ye ağız dolusu küfür eden Şamil Tayyar ya da neoliberal Alper Görmüş üzere müellifler da var. Karabasan o denli güçlüydü ki kendilerine “Genç Siviller” diyen bir avuç meczup bile “Ergenekon Nasıl Çökertilir” diye saçma sapan bir sempozyum düzenleyip, bunu kitaplaştırabiliyordu. Pekala, bütün bu kitaplara ne oldu? İşin enteresan taraflarından birisi de bu… Günümüzde bu kitapların birden fazla ortadan kaybolmuş durumda. İnternet üzerinden kitap satan sitelerde kelam konusu kitaplar için daima tıpkı tabir var. “Satış yok” ya da “tükenmiş”…
Tükenen yalnızca kitaplar değil… 15 Temmuz Darbe Girişimi’nin akabinde Taraf, Vakit üzere gazetelerin yanı sıra FETÖ ile bağlı 29 yayınevi ve dağıtımcı da kapatıldı. Aslında bu bile FETÖ’nün yayıncılık alanında ne kadar güçlü olduğunu göstermeye kâfi. Kuşkusuz kapanmayanlar da var. Hatırlanacağı üzere, FETÖ kumpaslarını açıktan savunan kitapların birçok Timaş Yayınları tarafından yayımlanmıştı. Timaş, “Hekimoğlu İsmail” ismiyle da bilinen Ömer Okçu tarafından kurulmuştu. Vakit Gazetesi’nde de yazan Okçu bağlantılarını gizlemiyor, açıktan açığa “Fethullah Gülen’in talebesi olmaktan gurur duyuyorum” diyordu. 15 Temmuz’un akabinde esaslı değişiklikler oldu. Hekimoğlu İsmail, Timaş’tan çabucak Müslüman Darbeci Olamaz başlıklı bir kitap yayımladı. Timaş’ın yöneticiliğini yapan Osman Nuri Öztürk ve Emine Eroğlu FETÖ suçlamasıyla gözaltına alındı. 2016 yılında Timaş’ın çıkardığı Okur Müellif mecmuasında yayınevi yöneticileri FETÖ ile bir ilgilerinin olmadığını söylediler. Birebir sayıda Timaş muharrirlerinin imzaladığı FETÖ zıddı bir bildiri de yayımlandı.
KABUSTAN UYANIŞ BAŞLIYOR
Türk yayıncılığı 2010’lu yıllarda da tıpkı kabusu görmeye devam etti. Referandum bu süreçte değerliydi. Karanlık ve baskı tam gaz devam ediyordu. Tıpkı uğraş ve direniş gibi… FETÖ karanlığının sonunu müjdeleyen birinci ışık huzmeleri de bu periyotta sızmaya başlıyacaktı.
Bazen her şey bir tesadüfle başlar… 2010 yılında Wikileaks Skandalı’nın patlamasıyla birlikte yayıncılar da neler yapabileceklerini tartışmaya başladılar. Bu devirde Kırmızı Kedi’nin kapısından içeri iki genç gazeteci girdi… Barış Pehlivan ve Barış Terkoğlu. Barışlar, Wikileaks hakkında bir kitap yazmayı planlıyorlardı. Kitabı teslim edecekleri tarihten iki gün evvel, Odatv Kumpası çerçevesinde başlayan bir operasyonla tutuklandılar. Verilen kelam değerlidir. Pehlivan ve Terkoğlu, söz verdikleri kitabı cezaevinde tamamladılar. Kitabın tamamlandığı haberini Doğan Yurdakul’un eşi Güngör Yurdakul’un 2011 Eylül’ündeki cenazesinde aldık. Kuşkusuz onlar da Türkiye’de ve yayıncılık dünyasında esen kara rüzgârlardan haberdardılar. Kitabı basmak istemezsek bunu anlayışla karşılayacaklarını söylüyorlardı. Tereddütsüz basacağımızı söyledik. Ondan sonra cezaevinde ve duruşma salonlarında devam eden, bazen acı bazen de komik lakin her vakit inatçı bir süreç başladı. Sızıntı Wikileaks’teki Ünlü Türkler kitabı bir bomba üzere patladı. Herkes FETÖ karşısında direnmenin mümkün olduğunu görmüştü.
Burada okuyucunun sabrına sığınarak iki anımı anlatmak istiyorum. Problem şahsî bir şey olarak gözüksün istemem fakat o devirde yayın dünyasında FETÖ ile çaba eden herkesin ve her olayın yolu bir halde Kırmızı Kedi ile kesişiyordu. Birinci anım kitabın birinci yayımlandığı günlere dair. Kitabın problemsizce dağıtılması ve her yerde bulunması için var gücümüzle uğraşıyorduk. Bir yandan da FETÖ kumpaslarından bunalan okurların talebi karşısında daima matbaayla irtibat halindeydik. Bir gece televizyonu açtığımda, kitapta yer alan bir bahis hakkında Genelkurmay’ın, MİT’in, Başbakanlık’ın, Emniyet Müdürlüğü’nün kitap hakkında dava açmaya hazırlandığını öğrendim. “Bir tek Tapu Kadastro Müdürlüğü eksik” dediğimi hatırlıyorum. “O da dava açarsa neredeyse bütün devlet kurumlarıyla davalık olacağız”. Natürel ki, kimse dava açmadı. Olan Barış Pehlivan’a oldu, cezaevinde öteki bir koğuşa atıldı.
İkinci anım ise hem İmamın Ordusu’nu yayımladığımız için müellifimiz hem de üniversiteden arkadaşım olan Ahmet Şık’la ilgili. Cezaevinden çıktıktan sonra bir gün sohbet ederken bana çok şanslı olduğumu söylemişti. Neden bu türlü düşündüğünü sordum. “Kitabın çıkmasından bir hafta sonra 7 Şubat Mit Krizi patladı. Hükümet bu esnada FETÖ’nün farklı niyetleri olduğundan şüphelendi ve size yönelik bir operasyon yapmadılar. Yoksa yapılanın affı yoktu. Kıl hissesi kurtuldun” demişti. Hâlâ hatırlarım…
Arkasından Samizdat geldi. Soner Yalçın, Odatv Kumpası esnasında yaşananları bir kitap haline getirmiş ve bunları o güne kadar kitaplarını yayımlayan Doğan Kitap’a göndermişti. Doğan Kitap, bu kitabı yayımlamayı reddetti. Tıpkı günlerde Yalçın’ın Hürriyet gazetesindeki yazılarına da son verilmiş, tıpkı vakitte Hürriyet muharriri olan Yalçın’la ilgili haberlerde “Odatv’nin sahibi” ibaresi kullanılmaya başlanmıştı. Tercihlerimiz kimliğimizi yansıtır. Samizdat’ı basmayan Doğan Kitap birebir periyotta kumpasçıların sözcüsü haline gelen Nazlı Ilıcak’ın Her şeyin altında The Cemaat mi var? kitabını yayımlamayı tercih etmişti. Karanlık o kadar koyuydu ki Gazeteciler Cemiyeti bile 2011 yılında Odatv’ye verdiği mükafatı geri alma yoluna gidiyordu. Soner Yalçın, Güngör Yurdakul’a ithaf ettiği Samizdat’ta olayları şöyle anlatıyordu: “Gözaltına alındığım 14 Şubat 2011’den, 14 Mart 2011’e kadar bir aylık süreci yazmaya karar vermiştim. Ağır bir itibarsızlaştırma kampanyasının merkezi haline getirilmiştim; bu kitapla cevap vermek istedim. İçimi yazıya dökmesem boğulurdum. Yazdım ve daha evvelki kitaplarımı çıkaran yayınevine gönderdim. Çok beğenildi, dizgiye verildi, kapak ve art kapak yazılarını belirleyip, Sonsöz’ü yazdım. Sonra… Yayınevi, ‘kitabı 12 Haziran seçim sonrası çıkaralım’ dedi. Seçim bitti. ‘İddianame çıksın’, ‘yaz mevsimi geçsin’ dendi. Sonbahar geldi. Bu defa ‘ilk duruşma yapılsın’ üzere sebepler ileri sürülünce, nihayet anladım. Söyleyemiyorlardı. Kitabı yayımlamaya korkuyorlardı… Kırmızı Kedi; basılmamış kitapların toplatıldığı, kitap yazdığı için gazetecilerin cezaevlerine atıldığı bu türlü bir despotik devirde, niyetin ve gerçeğin özgürleşmesini sağladı”
Haksızlık etmek istemem. Bu süreçte alışılmış ki öteki yayınevleri de kıymetli işler yaptılar, gayret ettiler lakin FETÖ kumpaslarına karşı muhalefetin yükselmeye başladığı bu periyotta Sızıntı’nın akabinde yayımlanan Samizdat büyük ses getirmiş, olayların seyrini değiştirmişti. Bu gerçeğin altını çizmemek de bir öbür haksızlık olur.
FETÖ MUHALİFLİĞE DE SOYUNDU
17-25 Aralık sonrası AKP ile kapışmaya başlayan FETÖ, yeni periyotta yayın dünyasında tesirli olabilmek için “muhalif” kılığına bile girdi. Şahsen şahit olduğum bir örneği burada okuyucuyla paylaşmak istiyorum. Şimdilerde toplumsal medyada trollük yapan Emre Erciş isimli bir kelamda gazeteci 2015 yılında Kırmızı Kedi’ye gelmişti. Erciş, Selam Tevhid Dosyasıisimli çok değerli bir kitap yazdığını tez ediyordu. Evraka baktığımızda o devirde FETÖ’nün Hakan Fidan hakkındaki savlarının bir ortaya getirildiğini gördük. FETÖ yeni bir operasyon kitabı piyasaya sürüyordu ve bunun muhalif bir yayınevi olarak bilinen Kırmızı Kedi’nin logosuyla yayımlanmasını istiyordu. Erciş’e FETÖ tezlerini dile getiren bir kitabı asla basmayacağımızı söyledik ve çabucak yayınevini terk etmesini istedik. Bunun üzerine Erciş, Kırmızı Kedi’yi FETÖ’ye şikâyet eden tweetler attı ve kitabını yeni bir yayınevinden yayımladı. Yeni yayınevinin ismi manidardı: “On7yirmi5”. Esasen tek kitapları da bu oldu. Bugün o denli bir yayınevi yok, Erciş ise toplumsal medyada onu bunu FETÖ’cü ya da terörist olmakla suçlayarak hayatını idame ettiriyor. Hatta bir orta Kırmızı Kedi’yi “operasyon kitapları yayımlamak”la suçlayacak kadar da ileri gitti.
KABUS GÖRMEMEK İÇİN ÇABA ETMEK LAZIM
Türkiye’de yayıncılara uygulanan sansür kuşkusuz FETÖ ile hudutlu değil. Daha evvel de mevcuttu; artık de var. Gericilik, karanlık ve baskı Türkiye’de yayıncıların maalesef yakından tanıdığı olgular. İsimleri değişebiliyor ancak karanlıkta musallat olan cinler daima var. Bu yüzden burada yazılanları yalnızca FETÖ’nün zorbalıklarına karşı yapılanlar olarak anlamamak gerekiyor. Baskıya, karanlığa ve sansüre karşı çıkmanın, yani kabuslardan kurtulmanın yolu her devirde gayretten geçiyor. 2000’lerde başlayan karanlık süreçten alnının akıyla çıkan Kırmızı Kedi, 2015 yılında Türk Yayıncılar Birliği’nin Fikir ve Söz Özgürlüğü Ödülü’nü almıştı. Ödül merasimi sırasında Kırmızı Kedi ismine yapılan konuşma yalnızca bir devrin bitişini ve FETÖ’nün yayın dünyasına yönelik baskılarını anlatmıyor. Tıpkı vakitte bugün bile karşılaştığımız gericilik ve sansürle baş etmenin yollarını gösteriyor.
“Kırmızı Kedi üzere genç bir yayınevinin böylesi bir mükafatı alması çok sık rastlanan bir şey değil. Bu alışılmadık durumun sırrı Türkiye’nin içinde olduğu ve hala çıkmaya çalıştığı periyodun özelliklerinde saklı. Yayıncısından gazetecisine, müellifinden aydınına kadar neredeyse herkesin yaka silktiği bu periyot büyük bir propaganda kampanyasıyla başlatılmıştı. Tek kaygısı Cumhuriyet Devrimi’yle hesaplaşmak olan gerici bir zihniyetin insan hakları ve fikir özgürlüğü ismine alkışlandığı; demokrasi ve fikir özgürlüğü kavramlarının içlerinin boşaltıldığı, kirletildiği utanç dolu günlerdi.
Propaganda dalgasının çabucak akabinde hukuksuzluk ve şiddet geldi. Kelam konusu zihniyet Atlantik ötesinden esen rüzgârlar sayesinde kendini biraz daha rahat hisseder hissetmez tertiplere başladı. Hatasız beşerler uydurma kanıtlarla, kelamda bilinmeyen şahitlerle cezaevlerine dolduruldu. Ergenekon, Balyoz, Odatv, Poyrazköy, Askeri Casusluk davaları… Bugün tertip olduğu yeterliden güzele ortaya çıkan bu davalarla aydınlarımız, siyasetçilerimiz, muharrirlerimiz, gazetecilerimiz ve subaylarımız mahpusa atıldı. Bu tertiplerle toplum korkutulmaya çalışılırken, bir avuç kelamda aydın ‘askeri vesayetten kurtuluyoruz, Türkiye bağırsaklarını temizliyor’ üzere laflarla baskı ve zorbalık rejimini yasallaştırmaya çalışıyordu.
12 Eylül’e rahmet okutan günlerdi. Artık bütün bu tertiplerin yalnızca bir küme gazeteci, muharrir ve subayı mahpusa atmak için değil bütün bir milleti gerici bir yönetim altında Ortadoğu’da savaşa sürmek için düzenlendiğini rahatlıkla tespit edebiliyoruz. Herkes bir imtihana girdi. Kimi dik durarak bu sınavı verdi, bazıları de zorbalığı ve hukuksuzluğu bazen açıktan destekleyerek, bazen sessiz kalarak, bazen de ‘Ama onlar da…’ laflarının arkasına sığınarak sınıfta kaldı.
Ne memnun ki zorbalık ve hukuksuzluk cevapsız kalmadı. Jön Türklerden beri bu topraklarda var olan baskılara direnme kültürü kendini gösterdi. Aydınlarımız, gazetecilerimiz, subaylarımız teslim olmadı. Millet tertiplerle içeri atılan bedellerine sahip çıktı. Cezaevlerinin önünde barikatlar yıkıldı, neredeyse yasaklanan 19 Mayıslarda, 23 Nisanlarda on binlerce insan sokaklara döküldü. Bu gözü pek tavırlar zorbalığa ve baskıya karşı öfkeyi mayaladı. Birkaç sene sonra patlayan Seyahat Olayları bu mayanın tuttuğunu göstermektedir. Elhasıl o günlerde bir avuç insanın mahkemelerdeki, cezaevlerindeki yavuz tavrı baskının, zorbalığın ve hukuksuzluğun bitişini başlatmıştı.
Kırmızı Kedi işte bu güçlü devirde yayıncılık yaptı. Cezaevine atılan müellif ve subayların, işsiz bırakılan gazetecilerin kitaplarını yayımladı. Zorbalığa ve hukuksuzluğa karşı çıkılabileceğini gösterdi. Cezaevlerine atılan, manevi olarak linç edilen, işsiz bırakılan insanların seslerini duyurarak kurulmak istenen ideolojik hegemonyayı tesirsiz hale getirdi. Burada bilhassa iki örnek üzerinde durmak isterim. Soner Yalçın’ın Samizdat’ı Odatv Davası’nın nasıl bir tertip olduğunu gözler önüne serdi. Öte yandan o periyotta kimsenin basamadığı Samizdat’ı yayımlamak yayınevlerinin yalnızca para kazanmak için kurulmuş işletmeler olmadığını, tıpkı vakitte muharrir özgürlüğünün de teminatı olduklarını hatırlatmak açısından değerliydi. Yılmaz Özdil’in pahalı katkılarıyla hazırlanan ve Maltepe Askeri Cezaevi’ndeki tutsak subaylarımıza gönderilen mektuplarının derlenmesinden oluşan Er Mektubu Görülmüştür kitabı milletin Balyoz Tertibi ile mahpusa atılan subaylarına nasıl sahip çıktığını bütün kamuoyuna gösterdi.
Bütün bu periyotta aslında tek yaptığımız zorbalığa ve hukuksuzluğa karşın yayıncılıkta ısrar etmekten ibarettir. Tertipler başladığında ne olursa olsun daima hakikate sadık kalmaya karar vermiştik. Ne keyifli bize ki dün neredeysek bugün de oradayız. Daima orada kaldık; bugün zorbalıktan ve hukuksuzluktan bahsedenlerin sayısının çoğaldığını, toplumun hatırı sayılır bir kısmının bizim yanımıza geldiğini gördükçe keyifli oluyoruz. Bu mutluluğumuzun nedeni beğenilme ya da övülme muhtaçlığımız değil. Biz yalnızca vazifemizi yaptık fakat dün sessizce, fısıltılarla, el altından iletilen takdir ve övgülerin bugün yüksek sesle tekrarlanmasından bir periyodun bittiğini anlıyoruz. Mutluluğumuz bundandır. Bugün Niyet ve Tabir Özgürlüğü Ödülü’nün Kırmızı Kedi’ye verilmesini de bu çerçeve içerisinde değerlendiriyoruz”
Türk yayıncılığı FETÖ kabusunu dik durarak, karanlığa ve gericiliğe boyun eğmeyerek atlattı. Bugünkü ve bundan sonraki imtihanlarını da tıpkı biçimde atlatacaktır. Haksızlığa boyun eğmemek ve her şartta gayret etmek için muhtaç olduğumuz kudret, fedakar Türk okurlarının dayanağında ve gerimizi yasladığımız esaslı geleneklerimizde mevcuttur.
Haluk Hepkon